Wayan en zijn vader wonen in een goed stenen huis. Door gebrek aan financiële middelen is de vader niet in staat het huis goed te onderhouden en voorzieningen aangepast op Wayan te treffen. Het huis is destijds gebouwd op traditionele wijze en met het oog op voorkoming van wateroverlast zodanig gebouwd dat er rondom 2 treden genomen moeten worden. Dit betekent in de praktijk dat Wayan het huis niet zomaar in of uit kan, terwijl het zelfstandig met een rolstoel zelfs onmogelijk is.

Aangezien er in het huis geen badkamer- en toiletvoorziening (= kamar mandi) is, maken vader en zoon hiertoe gebruik van de rivier die een tiental meters van het huis af, in de diepte ligt. Vader draagt Wayan op zijn rug. Wayan (15 jaar) is echter nog steeds in de groei en het dragen is voor zijn vader en andere verzorgenden een steeds grotere belasting. ‘Toiletgebruik’ is overdag voor Wayan, in het bijzonder bij afwezigheid van zijn vader, dus een moeizame (en onwaardige) aangelegenheid aangezien er geen faciliteiten in de buurt zijn. Hij probeert zo goed als het kan zichzelf te helpen, maar komt soms niet verder dan een hoekje op de veranda of in de tuin. Wayan zou echter met behulp van een rolstoel wel in staat  zijn een toilet te bereiken indien die vanuit het huis rolstoeltoegankelijk zou zijn.

Stichting APA heeft in overleg met de vader een plan voor woningaanpassing opgesteld, waarbij de bouw van een aangepaste kamar mandi is opgenomen. Hierbij zijn religieuze en traditionele waarden met betrekking tot de locatie van een kamar mandi ten opzichte van het huis in ogenschouw genomen. Met behulp van een aannemer is de woningaanpassing onder supervisie van Stichting Senang Hati gerealiseerd.

Vanuit het huis is een glooiende op- en afgang gerealiseerd. Deze loopt over in een pad naar de nieuwe kamar mandi. Deze kamar mandi is rolstoeltoegankelijk en dusdanig ingericht dat Wayan zich zelf kan wassen.